“Ik ben zo gewend onzichtbaar te zijn. Mensen lopen me voorbij. Ik ben 1,80 m lang! In de Amerikaanse cultuur is dat behoorlijk groot! Er waren echt mensen die zeiden: ‘oh ik had je niet gezien.” – Lotus, NY
Fotografie en storytelling: Tony Dočekal
18-03-2021
Est. 4 minutes
We leerden Lotus kennen tijdens een outreach in New York door een van onze distributiepartners, Sidewalk Samaritan.
Lotus viel niet alleen op omdat ze 1,80 m lang is (en dus niet in een XL Sheltersuit paste), maar vooral door haar aanstekelijke positiviteit. Ze had er naar uitgekeken om een Sheltersuit te ontvangen.
We gingen naar een café aan de overkant van de straat om haar maten op te nemen, zodat de fabriek in Nederland een op maat gemaakt Sheltersuit voor haar kon maken.
We haalden een kop koffie en raakten een paar uur lang niet uitgepraat, terwijl Lotus ons rondleidde door de stad.
“Ik denk dat het tijd is om ons taalgebruik rondom dakloosheid aan te passen, om mensen te helpen begrijpen wat stigmatisering doet met mensen die buiten leven.”
– Lotus
Lotus gebruikt het woord dakloosheid niet, ze noemt zichzelf liever een ‘buitenbuurman’ die in de ‘H-club’ zit.
Ondanks dat ze alles heeft gedaan wat in haar macht lag om haar situatie te verbeteren, waaronder het aanvragen van betaalbare huisvesting en kansen op werk, zit Lotus sinds 2018 zonder huis.
Lotus slaapt in de nis van een kerk, waar ze zich relatief veilig voelt. Elke dag maakt ze zich om 3 uur klaar voor haar werk en bergt alles op.
“Als je buiten leeft, moet je er constant voor zorgen dat je spullen niet gestolen worden.”
Lotus
Het uitzicht vanaf Lotus’ slaapplek is wat haar aan het dromen houdt.
“Als ik hier lig en die prachtige appartementen aan de overkant zie, herinnert me dat eraan positief te blijven. Dat wil ik op een dag ook.”
Jim, die aan de andere kant van de nis van de kerk slaapt, is de goede vriend van Lotus. Hij past op haar spullen als zij aan het werk is, en zij zorgt op haar beurt voor hem door hem eten en voorraden te bezorgen.
Een paar nachten geleden, toen het echt koud was, heeft Lotus wat geld bij elkaar gelegd om met z’n tweeën een hotelkamer te delen.
“Ik vecht tegen een mentaliteit en een systeem. Het is een fulltime baan om uit de armoede te komen.
Het is als een traag lek. Als je fiets een lekke band heeft en je weet niet waar het gat zit, is het bijna onmogelijk om het te vinden. En ik heb dit soort langzame lekken in onze samenleving meegemaakt, die mensen ervan weerhouden om vooruit te gaan.”
“Ik ben zo gewend onzichtbaar te zijn. Mensen lopen me voorbij. Ik ben 1,80 m lang! In de Amerikaanse cultuur is dat behoorlijk groot! Er waren zelfs mensen die zeiden: ‘Oh, ik had je niet gezien.
– Lotus
“Mijn droom is om op een dag genoeg te eten te hebben voor een hele week. Alleen gimbap*, en hete thee. Dan weet ik dat ik het gemaakt heb.” – Lotus
Lotus kent de eigenaars en koks van deze plaatselijke winkel bij hun voornaam. Buiten hebben ze een kleine tafel met afgeprijsd eten, dat gemakkelijk te missen is als je er niet naar op zoek bent.
* Een Koreaans gerecht van gekookte rijst en andere ingrediënten die in gedroogde vellen zeewier worden gerold.
“Ik had nooit gedacht dat deze levensstijl me zou helpen de wereld beter te begrijpen.”
– Lotus
Afgelopen weekend heeft Lotus haar XXL Sheltersuit ontvangen, op maat voor haar gemaakt in onze sociale fabriek in Nederland.
“Toen ik jullie pakken zag, was dat zo betekenisvol voor me. Deze crisis van geen thuis hebben binnenshuis, en buiten moeten leven, is echt, echt, echt een nationale ramp. En het is er een die blijft toenemen.”
*Lotus heeft inmiddels een woning en een baan gevonden. We wensen haar het allerbeste.
Met uw periodieke donatie kunnen we duurzame Sheltersuits blijven produceren, meer banen creëren en warmte en waardigheid bieden aan de meest kwetsbare mensen.
Voor dit lopende project gaan we in gesprek met dak- en thuislozen in verschillende steden. De intieme weergave weerspiegelt de ontrafeling van de samenleving en legt tegelijkertijd de kracht en kwetsbaarheid van elk van haar personages bloot.
Door deze rauwe momenten in een nieuw licht te vangen, betwisten ze de gangbare representatie van een groeiende, vergeten groep. Het herinnert ons eraan dat mensen die dakloos zijn, niet gelabeld of genegeerd mogen worden. Iedereen heeft een verhaal te vertellen.