Ontmoet Alexandre. De afgelopen vier jaar was Alexandre dakloos in de straten van Parijs. Een tijdlang vond hij veiligheid en geborgenheid in een sociale woonwijk, maar nadat het gebouw werd verkocht, kon hij nergens anders meer terecht.
Fotografie en storytelling: Tony Dočekal
18-03-2021
Est. 3 minutes
Tijdens het ontwerpen voor de Sheltersuit x Chloe samenwerking in Parijs, gingen we tegelijkertijd de straat op om de behoeften van deze stad te leren kennen en begrijpen. Voordat de economische effecten van Covid echt werden gevoeld door de stad van het licht, waren er meer dan 3500 onbeschutte mensen die hun toevlucht zochten in haar straten.* Hun tenten en geïmproviseerde bedden werden grotendeels genegeerd door voorbijgangers.
De daklozenpopulatie in Frankrijk zou zijn gestegen tot ongeveer 300.000 – een verdubbeling ten opzichte van 2012 – en zal waarschijnlijk alleen maar toenemen met de economische crisis van Covid-19. Een nieuwe stijging van de cijfers wordt gevreesd op 1 april 2021, de officiële start van de voorjaarsuitzettingen. De Franse wet verbiedt verhuurders om huurders tijdens de wintermaanden uit te zetten.
*(Financial Times, 2020)
Ontmoet Alexandre. De afgelopen vier jaar was Alexandre dakloos in de straten van Parijs. Een tijdlang vond hij veiligheid en geborgenheid in een sociale woonwijk, maar nadat het gebouw werd verkocht, kon hij nergens anders meer terecht.
Vele jaren geleden, was Alexandre een zeeman die de wereld rondreisde.
“Ik gaf niet veel om New York of Londen… Rotterdam, dat vond ik geweldig! Maar Parijs is mijn thuis, dit is waar mijn hart ligt.”
“Ik geef alles wat ik bezit voor een kamer, maar laat alsjeblieft mijn kat bij mij.”
– Alexandre
Ontmoet Blanche, Alexandre’s grootste liefde. Overdag zit Blanche op Alexandre’s schouder en overziet hun stad, ’s nachts krult ze zich op in zijn veilige buik.
“Ik ben geen grote slaper, ik sliep vroeger misschien 2 uur. Maar nu, met Corona, is Parijs ’s nachts verlaten. Ik speel een tijdje met mijn kat en dan slapen we tot 9 uur.”
Alexandre doet veel moeite om voor zichzelf en Blanche een schuilplaats voor de nacht te creëren.
’s Avonds laat verzamelt hij een zevental vuilnisbakken langs de kant van de straat en samen met karton, hekwerk, dekens en een oude koffer als matras, creëert hij een tijdelijke en innovatieve plaats van veiligheid.
“Elke avond om 20:00 uur kom ik hier terug. Ik leg het karton op de vloer. Daarna mijn bagage, de kat, de containers. Nadat ik dat gedaan heb, is dit mijn kamer. Dit is mijn plek.”
– Alexandre
Nog niet zo lang geleden sliep Alexandre naast zijn auto, maar het bedrijf dat eigenaar was van het naburige gebouw had een bewaker ingehuurd om het opzetten van een tijdelijk onderkomen te ontmoedigen.
Terwijl hij over zijn leven als dakloze in Parijs hoorde, kwam er een technicus om felle schijnwerpers te installeren als extra maatregel om alle daklozen te verjagen die in de buurt van hun eigendom beschutting zouden zoeken.
Zorgvuldig opgeborgen deelde Alexandre een van zijn kostbaarste bezittingen met ons, een prachtige Klimt.
Emotioneel ontroerend, deze juxtapose – de delicate symboliek van Klimt’s “De Kus” en een dakloze Parijzenaar wiens rijkdom ligt in de waardering van goede kunst en een kat genaamd Blanche.
“Iemand vertelde me dat dit schilderij miljoenen waard is… is dat niet iets? Ik ben dakloos, maar ik hou het hier in de buurt.”
Als gemeenschap kunnen we lokale ondernemers en humanitaire hulpverleners de nodige instrumenten blijven aanreiken om het Sheltersuit-effect en onze gedeelde wereldwijde missie dat elk mens, ongeacht waar hij of zij vandaan komt, recht heeft op bescherming, te vermenigvuldigen.
Wij zijn, en zullen altijd zijn, mensen die mensen helpen.
Met uw periodieke donatie kunnen we duurzame Sheltersuits blijven produceren, meer banen creëren en warmte en waardigheid bieden aan de meest kwetsbare mensen.
Voor dit lopende project gaan we in gesprek met dak- en thuislozen in verschillende steden. De intieme weergave weerspiegelt de ontrafeling van de samenleving en legt tegelijkertijd de kracht en kwetsbaarheid van elk van haar personages bloot.
Door deze rauwe momenten in een nieuw licht te vangen, betwisten ze de gangbare representatie van een groeiende, vergeten groep. Het herinnert ons eraan dat mensen die dakloos zijn, niet gelabeld of genegeerd mogen worden. Iedereen heeft een verhaal te vertellen.